chwili wróciła ze zroszonym czołem. <br>- Nie, Adam, nie żądaj. - Chcę strasznie powiedzieć i nie mogę. - otarła twarz. - Widzisz przecież, że to nie w mojej mocy. - Chwyciła go obiema dłońmi za rękę. - Właściwie po co mówić? Tyle między nami było i zostało tajemnic, ty dla mnie, ja dla ciebie zawsze byliśmy tajemnicą. I to nawet nie było złe. Tylko nienawiść była zła. Teraz ja pojęłam, że tajemnic nie trzeba nienawidzić... Więc i ty tę moją ostatnią tajemnicę uszanuj. &lt;page nr=175&gt; <br>Adam skurczył się, przeżuwał jakieś słowa. <br>- Dobrze - wytchnął wreszcie. - Nie będę pytał. Ja także to wiem. że darmo mnie kusić się siebie pojąć. Żyj