formalnym jest ono, oczywiście, szczególnym przypadkiem MEU, mianowicie: dla jednostajnego rozkładu prawdopodobieństwa na zbiorze S . Tak też było ono pierwotnie uzasadniane. Twierdzono, że jeżeli decydent nie zna rozkładu prawdopodobieństwa na zbiorze stanów rzeczy (albo stany te są takie, iż nie ma sensu mówić o częstości ich zachodzenia), to należy postępować tak, jak gdyby były one jednakowo prawdopodobne. Dyrektywę powyższą nazywano zasadą racji niedostatecznej (principle of insufficient reason) i uważano ją za oczywistą.<br> Współczesne próby uzasadniania kryterium Laplace'a odwołują się raczej do postulatów racjonalności, nieufnie traktując tezę o "oczywistości" zasady racji niedostatecznej. Szczególnie ważną rolę odegrało tu udowodnione przez Chernoffa twierdzenie (zob. niżej), głoszące