mnie opanowała od chwili, kiedy mi powiedział, że odjedzie, że musi odjechać. Co zrobię - myślałam - kiedy go już nie będzie - i nie znajdywałam odpowiedzi. Teraz przecież wiedziałam, że będę płakać, i było mi lżej.<br>On znowu ocierał moje oczy ustami i tuliłam się do niego szlochając, tuliłam się do niego tak, jak gdyby świat miał się skończyć za chwilę.<br>Upłynęło kilka tygodni od powrotu z sanatorium. Spuchnięte powieki przestały mnie boleć i blade policzki poróżowiały lekko.<br>Nie szlochałam już na kolanach matki i nie unikałam rozmów ze znajomymi. Kiedy słońce jasnymi plamami kładło się na zielonych grzędach, wychodziłam do ogrodu. Ścieżką obramowaną wiotkimi