do okna. W ten sposób nasze głowy prawie się dotykały, lecz żeby się zobaczyć, musiałyśmy usiąść na łóżkach i patrzeć na siebie ponad poręczami i poduszkami. Ona tego zrobić w żadnym razie nie mogła. Zauważyłam przelotnie, że kołdra, którą była okryta, wydęła się jakaś szczególnie koło jej bioder, wyglądało to tak, jak gdyby miała duży, ciężarny brzuch, lecz w istocie były to tylko grzejki z wodą. Na te worki narzekała od samego początku. Nie wolno jej było się ruszać. więc niecierpliwiła się i co kwadrans wołała lekarzy i siostry. Boguckiemu powiedziała, że już więcej nie może wy trzymać i że jeżeli nie zdejmą