sprawdzić, jak ona zareaguje. Brzmiało tak nieprawdopodobnie i było takie okrutne. Przecież od dawna było wiadomo, że są razem. Że zawsze będą razem. Przecież to sobie powiedzieli. Jeszcze tam w Paryżu... Nie, nie, to jakiś jego głupi żart... Ale gdzieś głęboko czuła, że to prawda. Jej Andrzej nie był już tak naprawdę jej. Odbierała go jej jakaś dziewczyna, której nie widziała na oczy i pewnie już nie zobaczy. Chyba że jej wyślą zaproszenie na ślub... <br>- Zuzanna... <br>- Zdradziłeś mnie i miałeś odwagę po tym spojrzeć mi w oczy. Całować mnie, przytulać...<br>- Ja jej jeszcze nie pocałowałem!<br>- Jeszcze jej nie pocałowałeś - powtórzyła wolno. - A