oraz cyrki lodowców górskich (fot. 5). Według modelu abrazji G.S. Boultona (1974) maksymalna erozja zachodzi w obniżeniach pomiędzy przeszkodami, a nie po ich stronie proksymalnej, gdzie największe naprężenia powodują duże tarcie i gromadzenie materiału. Mechanizm ten jest, jego zdaniem, odpowiedzialny za przegłębianie den dolin zlodowaconych. Z koncepcji tej wynika także redukcja erozji przy dużych miąższościach lodu, co nie odpowiada sytuacjom stwierdzonym w przypadku fiordów. W przytoczonej wcześniej koncepcji B. Halleta (1979, 1981) abrazja zależy od siły docisku wleczonych bloków do skalnego podłoża. Ważnym czynnikiem tego docisku i migracji okruchów skalnych w stronę dna jest ruch tensyjny (por. rys. 9.1