litych skał leży znacznie powyżej największych ciśnień kriostatycznych pod lądolodami. Relatywnie miękkie lite skały są znacznie odporniejsze na wyorywanie od spękanych skał twardych. Kilka czynników warunkuje odporność skał na pękanie: 1) układ przestrzenny (kształt, wielkość, orientacja i kontynuacja) nieciągłości istniejących w skale (np. spękania, uskoki, foliacja, powierzchnie oddzielności warstwowej) oraz tarcie wzdłuż nich; 2) stopień zwietrzenia; 3) obecność i właściwości materiału wypełniającego nieciągłości; 4) właściwości hydrogeologiczne (np. porowatość); 6) rezydualne naprężenia wewnętrzne w skale (jeżeli istnieją); 7) długość trwania cyklu zmian obciążeń. Zależność intensywności wyorywania od struktury skał podłoża podkreśla wielu autorów (np. Boulton, 1974; Drewry, 1986).<br> Przy odpowiednim zestawieniu wymienionych