to nie wspomnienia, lecz powieść z niezwykle interesująco usytuowanym narratorem. Zamordowany świat polskich Żydów i późniejsze koleje losów ocalonych oglądamy z perspektywy dziecka. Narrator Dichtera wyzbywa się wszelkich przywilejów. Po prostu jest dzieckiem. I taki właśnie horyzont poznawczy ukazuje czytelnikowi. Przy tym wcale nie oznacza to, że nie ma w tej książce okrucieństwa czasów Zagłady. Ponieważ jest ono ukazywane z takiej perspektywy, wydaje się tym dotkliwsze, bo przecież ze zwyczajnym opisem zdążyliśmy się już oswoić. Wstrząsające wrażenie robi na przykład opowieść o śmierci ojca bohatera, który powiesił się w ostatnim stadium gruźlicy. Narrator jest bezstronny, nie oszczędza także swoich bliskich. Opisuje, jak