życia myśli) krawędzie, odbierający im radość istnienia i mnożenia się. Wieczorem, kiedy robiło się znośniej, zamiast kolejnej porcji do przelania na papier - przychodził lęk. Białe kartki na stole leżały tak wymagająco - Adaś brał wtedy ołówek i na ich bezwstydnych powierzchniach rysował śmierć. Taniec śmierci. Przecież tego oczekiwał od głowy wybrany temat. "Taniec śmierci". Ludzie miotający się we własnym, za ich przyczyną wyrodniejącym bezczasie, w piekle czasowej i przestrzennej amorficzności. Błędne koło. Siedział mały chłopiec z dużą głową w swoim pustym, martwym pokoju z maszyną do pisania szczerzącą zęby, brnął przez dnie i noce pełne śmiertelnego upału i zmagał się z tamtą