charakter, pozbawiony cienia ludzkich uczuć czy wyrzutów sumienia, uosobienie zła. Darlington był jednak na tyle przekonujący (może dzięki znakomitej kreacji aktorskiej Fryderyka Lemaître), że wzbudzał podziw recenzentów: &lt;gap&gt;.<br>Tego typu kreacje znakomicie realizowały postulaty publiczności i krytyków, domagających się od dramaturgów, by po roku 1830, gdy cenzura osłabła, wprowadzać do teatru tematykę współczesną. Bohaterowie wielu dramatów Aleksandra Dumasa spełniali pod tym względem oczekiwania publiczności: realizowali romantyczny mit dobrego zbrodniarza, zachowali namiętności i żarliwość bohatera romantycznego, a uwikłani byli w konflikty otaczającego ich świata. Tylko w Antony do zguby prowadziła bohatera pasja miłosna (a i to o ileż bardziej zmysłowo, przyziemnie ukazana niż