nie udało mi się niczego kupić. Powiedział, że ma cztery kostki smalcu i podzieli się nimi ze mną. To był właśnie Pan Osik. - Miły, ludzki gest - pomyślałam sobie. W tamtym okresie te dwie kostki smalcu były dla mnie niczym... grudki złota.<br>Po jakimś czasie o wydarzeniu zapomniałam. Przypomniało mi się teraz, gdy usłyszałam, że ten sam człowiek kandyduje do Sejmu. Uważam, że jeśli ktoś nie potrafi przejść obojętnie obok nieszczęścia drugiego - jest uczciwy, współczujący, zna realia życia i chce pomóc nawet obcym (bo przecież i Pan Osik mnie wówczas nie znał), zasługuje na to, by mu powierzyć poselski mandat. Gdyby wszyscy nasi