się, że większość odczuwała niesmak z powodu swojego zachowania się w niewoli. Większość uważała, że zrobiła coś więcej, niż było konieczne dla przetrwania. Niektórzy byli skłonni posunąć się nawet do samooskarżeń o kolaborację. Wietnamskich przykładów nie podaję, bo wojna supermocarstwa w Azji Południowo-Wschodniej prowadzona przeciwko partyzantom na ich własnym terenie to coś zupełnie innego niż misje pokojowe żołnierzy ONZ. Przed konfliktem w byłej Jugosławii zdarzało się, że błękitny hełm wylatywał na minie. Nie zdarzało się natomiast pogardliwe traktowanie tej formacji. A już postrzeganie jej jako wroga i agresora dowodzi być może schyłku tej organizacji. A tak jest od interwencji w