magnetofonu wdarł się w atmosferę pietyzmu i żałoby jak ostry zgrzyt. Był przygnębiającym świadectwem życiowej prawdy, o której Andrzej nie mówił nigdy, nawet z przyjaciółmi. Toteż Wiktor szybko zbiegł po schodach, aby jak najprędzej znaleźć się na ulicy. Tu oboje z Anną odetchnęli świeżym, wiosennym powietrzem i zanurzyli się w tłum jak w ożywczy strumień. Życie było piękne i pachniało fiołkami.<br>Andrzej, stojąc w oknie, odprowadzał ich spojrzeniem. Ciążyła mu obecność przyjaciół, wobec których należało odgrywać jakąś nieokreśloną rolę człowieka znękanego, złamanego nieszczęściem. Łaknął samotności, aby w sposób nieprzymuszony uporządkować swoje uczucia i myśli. Po nie przespanych nocach, po straszliwym nerwowym