tych momentach kontrast horyzontalnego charakteru całego filmu z krótkim, gwałtownym upadkiem (z góry na dół) słoja z mlekiem i wybuchem (z dołu do góry i na dół) płonącego domu. Toteż następna scena przynosi ulgę i katartyczny wręcz spokój.<br>Efekt ten jest silnie odczuwany w odbiorze dzieła Tarkowskiego. Bardzo trafnie ujął to Tadeusz Sobolewski w artykule Film jako modlitwa:<br>Film, choć przykuwający, wymaga od widza pokonania wielu progów, przełamania irytacji, nawet nudy, minut pustych, trudnych do przebrnięcia, a przecież naładowanych jakimś napięciem. Na koniec zostajemy nagrodzeni kilkoma minutami prawdziwego zachwytu, którego nie dałoby się odczuć bez przebycia całej żmudnej drogi