roku tomie esejów, zatytułowanym Littérature et philosophie mélées. Hugo opatrzył go obszernym wstępem, w którym prezentował swe poglądy estetyczne, nieco miejsca poświęcając także dramatowi. Nadal był przekonany, że gatunek dramatyczny jest formą poezji jego epoki i przyszłości; wymagał od dramatu monumentalności, zarówno formy jak tematu. Pisał o tym we wzniosłym tonie, ale wielkość dramatu wiązał teraz przede wszystkim z jego funkcją społeczną, z oddziaływaniem teatru. Gdyż "w naszych czasach zwątpienia i ciekawości teatr stał się dla mas tym, czym w średniowieczu był kościół, miejscem przyciągającym i centralnym". Dodawał, że <gap>. Ciśnie się pytanie, jak pojmował ów kościół dramaturga - boskie uniesienie pięknem czy