wyobraźni czytelnika. W dramatach Słowackiego, w młodzieńczych dramatach Norwida. Gdy się czyta - z równą łatwością, jak wnętrze komnaty, pojawia się w wyobraźni cały zamek; w teatrze z reguły widać tylko wnętrze. Może być ono obszerne, ponure (jak w Burgrafach Wiktora Hugo), lecz zawsze będzie to tylko część budynku, pars pro toto. Gdy zechce się ukazać go w całości - pojawi się w dali jako typowe malowidło w tle pejzażu (jak w La Grand'Mčre Wiktora Hugo).<br>Pałac w polskim dramacie romantycznym pełni rolę wyraźnie odmienną. Ton narzucił mu Mickiewicz. To siedziba rozpusty, nędznych knowań, politycznych intryg, miejsca poniżania ludzi szlachetnych. Taki duch przenikał