znajomi - dziennikarz i profesor gimnazjalny - i ja. Siedzieliśmy wówczas przy tym samym stoliku co dzisiaj, pod oknem, i nie miał pan wtedy żadnych napadów lęku. Przypominam sobie doskonale te trzy bez atu, które pan psychologicznie rozegrał. Nie miał pan zatrzymania treflowego i po jakimś dość przyjaznym wiście zagrał pan właśnie trefla. Przeciwnicy wzięli i - nie chcąc grać w longer, który pan niby wyrabiał - poszli bokiem, i pozwolili nam ugrać ten chory kontrakt. Pamięta pan to znakomite psychologiczne zagranie?<br>- Słusznie, tak było - przytaknął zakłopotany Völlinger. Zdjął melonik i zaczął się nim wachlować. - Rzeczywiście... Wie pan co? Może zaaferowany grą nie spojrzałem w