i gapimy się: trumna, stryjenka i przycupnięci gdzieś z boku długoręcy menelowaci grabarze z potężnymi czerwonymi dłońmi, ubrani w ciemnogranatowe uniformy. <br>Stryjenka, która przeżyła razem z mężem pewnie ze sześćdziesiąt lat, czułym gestem wygładza mu, jego zwłokom, rękaw i splata ręce w modlitwie. Po chwili jednak, niepoprawna, znów sięga do trumny, żeby tym razem otulić szyję, jak dziecku przed wyjściem na sanki, żeby nie było zimno, żeby nie zawiało. Nie powraca już do modlitewnej postawy, tylko znów kieruje troskliwą uwagę w stronę jego dłoni. Teraz gładzi palce u rąk i lekko je masuje, jakby chciała rozgrzać. Robi krok do przodu i