mi się w pamięci rozmazał, dawno już przestał być kimś, z kim miałbym ochotę jeszcze kiedyś się spotkać i pogadać, istniał dla mnie w przeszłości raczej niż w teraźniejszości. Jego śmierć miała więc w sobie jakąś przykrą nieistotność, nie tyle cokolwiek zmieniała, ile utwierdzała stan rzeczy, mający już pozory pewnej trwałości. Jednocześnie zaś utwierdzając obarczała go jakimś niepotrzebnym dramatyzmem; świadomość, że ktoś, kogo znałem, i to całkiem nieźle, znajduje się obecnie między umarłymi, wywoływała we mnie rodzaj ekscytacji, pojawiającej się zresztą zazwyczaj w momentach, kiedy z całą pewnością możemy użyć słówka &lt;hi rend="italic"&gt;nigdy&lt;/&gt;.<br><br>Chyba wciąż nie potrafię traktować śmierci (powiedzmy: cudzej śmierci