od wewnętrznego nacisku formy, ta bowiem przychodzi zawsze z drugim człowiekiem. Jest więc czystym trwaniem... albo raczej czystą potencją, śpiącą możliwością... Ale w tym doświadczeniu także rozpoznaje, że jest sobą i tylko - w tym momencie - sobą, ponieważ obok niego idzie "ktoś identyczny i tożsamy". On sam, bohater, już dojrzały, może trzydziestoletni... idzie w świat z własnym sobowtórem, do którego nie czuje "nic, nic, nic"... A zatem w tym tylko momencie uwolnienia, opuszczenia, zapomnienia - w "zobojętnieniu błogim" - czuje się naprawdę sobą. Quasi-sobowtór pełni tutaj rolę "właściwego ja" bohatera: osiągnięcie stanu wolności (możliwości) zostaje rozpoznane jako najbardziej własne, budujące tożsamość.<br>Jaki stąd