motyla. Z oczu płynęły dwie strugi łez spokojnych, a twarz raczej zachwyt wyrażała niż rozpacz. <br>Henrysia już nie bała się wcale. Powiedziała cichutko: <br>- Wiem, że pani jest duchem, ale ja jestem żywa. Proszę mi powiedzieć, czego pani potrzeba. Ja wszystko zrobię. <br>Klęcząca postać widocznie kończyła modlitwę, bo przeżegnawszy się, po trzykroć ucałowała kamienną podłogę kapliczki. <br>Przez wybite okienko wleciała jaskółka i znikła w gniazdku ulepionym nad ołtarzem. <br>- Przyszła tu pomiędzy umarłych mała dziewczynka - powiedziała postać, leciutko wstając z klęczek. <br>- Przyszłam - Henrysia skinęła głową - i proszę pani, co mam robić? <br>- Żyj sobie na słoneczku, dzieciątko - uśmiechnęła się staruszka, a uśmiech jej był