pozostawało mi jednak nic innego, jak podnieść ręce do góry. Twardy głos Zenobii przekonywał mnie raczej, że z pistoletu gotowa zrobić użytek, jeśli nie zastosuję się do rozkazu. Nie jestem tchórzem, ale przecież sam widziałem, jak z jej kieszeni wypadł pistolet TT".<br>- O tak, właśnie tak, panie Samochodzik. Ręce proszę trzymać nad głową. Jedno ich drgnienie i nigdy już nie zobaczy pan światła żadnej latarki. Jesteśmy dość daleko od naszego obozu. Strzał ten usłyszą, ale gdy przybiegną tutaj, znajdą tylko pańskie martwe ciało. A ja przez las zdołam niezauważenie powrócić do obozu, gdzie myślą, że już śpię w swoim namiocie. Przyłączę