Zebrała fałdy suto marszczonej sukni i ruszyła przed siebie.<br>W tej chwili od ściany oderwała się szara postać. Krzyknęłam przestraszona.<br>- Nie musisz się bać - powiedziała Księżna. - To mój zaufany sługa.<br>To był wielki i nieforemny mężczyzna. Wyglądał jak cień poruszający się w jasnym świetle dnia. Długie ręce, krótkie nogi, krępy tułów i wielka głowa ze skudlonymi popielatymi włosami. W szarej twarzy nie było wcale życia. Usta wąskie i zaciśnięte, a oczy przysłonięte opuszczonymi powiekami.<br>- Będzie ci towarzyszył.<br>- Mnie? Po co? - spytałam cicho i odwróciłam wzrok od szarej istoty.<br>- Po co? Żeby ci się nie przytrafiło nic złego. Przecież nie znasz Zamczyska