muzeów etnograficznych. Nie hamowało to jednak naturalnego procesu zaniku rzeźby, służącej chłopskiej społeczności. Niszczejące figury w kapliczkach zaczęto zastępować gipsowymi. Wolano je od prymitywnych rzeźb. Stare figury może by jeszcze ileś lat przetrwały, jako że ludzie przyzwyczaili się do nich. Dzieła dewastacji dopełnili jednak w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych złodzieje "turyści": młodzież, miłośnicy ludowej sztuki, świadomi artystycznej oraz finansowej wartości kapliczkowych figur. <br>Starzy rzeźbiarze, nie znajdując uznania na wsi, zamilkli. Tylko nieliczni zachowali w izbie rzeźby, inni woleli je spalić bądź schować na strychu. Trzeba było dużej odporności i woli twórczej, by nadal rzeźbić dla siebie, nie bacząc na drwiny sąsiadów