z reguły). Uogólniając, typ faktury służył wyraźnej deklamacji <br>tekstu. Równocześnie w celu <br>zróżnicowania fakturalnego stosowano wiele środków, respektując strukturę wersową <br>tekstów: następujące po sobie odcinki jednogłosowe, np. Chlondowski Missa Dominicalis[I], <br>1936 (Christe, s. 2), dwugłos, np. Furmanik Missa Prima, b.r. (Gloria, s. 4), <br>"koncertujące" przeciwstawianie jednego głosu chóralnemu tutti, np. Chlondowski <br>Missa brevis et facilis, 1910 (Gloria, s. 3), aż do krótkich imitacji 4-głosowych, <br>np. M. Surzyński Msza ku czci Św. Wojciecha, 1901 (Benedictus, s. 20), Chlondowski <br>Missa Dominicalis II, 1918 (Hosanna, s. 16). Jedynie Gieburowski w mszy żałobnej <br>posłużył się szerzej rozbudowanym fugatem w Lacrimosa. Bardzo często