dotarłam do publikacji tej opowieści, w jakimś elitarnym czasopiśmie masońskim. Była tam i mapa.<br>Teraz to się już porządnie zdenerwowałem. Okazało się, że wiedzę na temat jaskini, która ma bądź co bądź decydować o naszym losie, ona czerpie z jakiegoś piśmidełka dla lokalnych szamanów, podniecających się parapsychologią starszych pań czy tuzinkowych wydrwigroszy. Masoneria kojarzyła mi się zawsze z niepoważną zabawą sfrustrowanych dżentelmenów, którzy spotykają się w atmosferze tajemniczości i solidarności, gdy żony za bardzo dokuczą im sprawami domowymi. Widząc sceptycyzm na mojej twarzy Wiktoria wyciągnęła złożoną we czworo karteczkę, w której poznałem oglądany już wcześniej jej szkic jaskini oraz kserokopię strony