w pełni zasługują na utrwalenie w ludzkiej pamięci. Krytyka i dziennikarstwo w PRL-u nie dopuszczały do zdradzania sekretów prywatnego życia artystów. Czepianie się intymnych spraw nie należało do dobrych manier i jeśli ktoś dopuścił się ujawnienia takich tajemnic (choć niejednokrotnie były tajemnicami poliszynela), uznawano to za nietakt i czyn ubliżający honorowi pisarskiemu. Panowała obłuda, opatulona pozorami dobrego wychowania i solidarności zawodowej. Sprzyjali temu dobrzy "wujkowie" z KC, bo zależało im na tym, aby społeczeństwo było przeświadczone o ogólnej zgodzie i wzajemnym szacunku.<br>Tymczasem na Zachodzie nie ma nic świętego dla prasy i wścibskich dziennikarzy. Potrafią poświęcić wiele czasu, aby zdobyć