głowę, a za jej plecami twórca umieścił, nie wiadomo dlaczego, jaskrawą wiązankę polnych kwiatów w wazonie. Wychodząc z toalety, rozejrzał się uważnie. W ciemności zauważył spadającego z konia pod Grunwaldem Ulricha von Jungingena i siedzącego samotnie Stańczyka. Interpretacje anonima nieco różniły się od oryginału, Stańczyk był niby podobny, tyle że ubrany na niebiesko. Siedział na tle niewystępującej u Matejki różowej kotary, a wielki mistrz zakonny osuwał się pod nogi purpurowego konia. W ceglanej jamie było potwornie duszno. Kupił piwo i wyszedł na zewnątrz. Letni zmierzch z wdziękiem opadał na zakurzone drzewa. Po chwili znalazł się pod jakąś bramą. Przeszedł między kolorowymi