więzienia za byle co, a to było miejsce niezbyt sprzyjające pracy naukowej. Nie bez kozery mówił z wielkimi pochwałami o Ketmanie, któremu Miłosz poświęcił jeden z esejów w książce pt. Zniewolony umysł. Książka ta dotarła do nas z Paryża od Giedroycia. Później przywiozłem ją z Francji w 1957 roku. Miłosz uchodził w środowisku inteligenckim, zajmującym się literaturą, za wyraziciela naszych utajonych myśli. Znał bowiem dobrze stosunki panujące w kraju, spędził przecież w Polsce kilka lat powojennych, znał też duszę ludzi Wschodu i w swym eseju starał się odkryć prawdziwe sprzeczności w sposobie myślenia i postępowania zwolenników socjalizmu. Mówić to jeszcze nie