ujrzeć dalszy ciąg sarmackich biesiad, a w obradach organów samorządu czy nawet i parlamentu dostrzec najgorsze tradycje tamtej Rzeczypospolitej sprzed trzystu lat. Takie właśnie analogie dostrzegał w okresie międzywojennym Aleksander Świętochowski, zarzucający sanacji (w Genealogii teraśniejszości), iż z upodobaniem i świadomie kontynuuje staroszlachecki styl życia. Podobieństwa są istotnie łatwe do uchwycenia, ale trudno widzieć w nich bezpośredni skutek gorliwej lektury sarmackich pamiętników czy takichże diariuszy sejmowych. Jeszcze trudniej bez obawy narażenia się na śmieszność rozprawiać o zakorzenionych jakoby w polskim charakterze narodowym skłonnościach do korupcji, pijaństwa czy anarchicznego sposobu obradowania.<br>Wokół tego właśnie charakteru nagromadziła się taka masa nieporozumień, iż koniecznych