uznanym za chorego. W związku z tym nie wszystkie dolegliwości uzyskują status choroby. Tak też powiada W. Kemper: "łatwiej jest znosić bóle i nieprzyjemne procedury kliniczne, a przy tym wywołać litość i zachować zrozumienie bliźnich, niż obnosić się z klinicznie nieuchwytnymi zaburzeniami i cierpieniami, które nie dość że same stanowią uciążliwość dla chorego, to jeszcze piętnuje go jako osobę wyobcowaną lub wręcz wariata, zwiększając jego uciążliwość dla otoczenia". Również decyzja o udaniu się do lekarza po poradę i ewentualne zwolnienie (punkt B na continuum) może być zrozumiała tylko przez odniesienie tego zachowania do wyodrębnionych uprzednio podsystemów uczestnictwa jednostki. Chory podejmuje bowiem