ujęcie Formy Międzyludzkiej, jako nadrzędnej siły stwarzającej&lt;/&gt; (Dz III 231).<br>Jego przeczucia wrysowały się niejako w problematykę egzystencjalizmu najpierw, następnie zaś - strukturalizmu. Podobnie jak Sartre'owi, człowiek jawił mu się jako pusta wolność, czysta zdolność przemiany, uwięziona w rzeczach (albo w sieci urzeczowionych stosunków międzyludzkich), podporządkowana spojrzeniu innych, spojrzeniu, od którego uciekała w trudzie chwalebnym, chociaż daremnym. Podobnie jak Foucaultowi, ukazała mu się - w literackim doświadczeniu - zależność człowieka od nieuchwytnych struktur mentalnych, wewnątrz których niejako myślimy. Jakkolwiek bylibyśmy oryginalni, niemal wszystko, co zdołamy wnieść nowego, określone zostało przez wolne miejsca w systemie mowy, systemie pojęć, systemie zachowań. Jednostka wygospodarowuje sobie jakby mały