się stąd ruszać. Nigdzie bym nie znalazł tak czułej opiekunki jak Melania. Nagle poczułem cały ciężar mego bogactwa. Siedziałem nad milionem nie wiedząc, co robić. Gdy w przedpokoju zastukały kroki Melanii, schowałem woreczek pod materac. Moje zatroskanie Melania przypisała pogrzebowi.<br>- Skoczę po wódkę, dobrze? - powiedziałem nagle.<br>- Po co masz skakać? - ucieszyła się Melania. - Zaraz będzie!<br>I przyniosła ze swego pokoju butelkę nalewki. Siedząc na worku złota wypijałem wódkę biednej kobiety o spragnionym sercu. Jeżeli myślałem, że alkohol zagłuszy mą rozterkę, to się grubo myliłem. Załzawiłem się tylko jak dziecko i z pijackim uporem przekonywałem Melanię, że jestem głęboko nieszczęśliwy. Ona też