do wyjścia z tą ładną, starszą od ciebie o kilka lat kobietą i w miarę jak mówisz - trzeźwiejesz. Zdania, które wygłaszasz, sprawiają ci przyjemność. Kreujesz siebie na zagubionego w wirze miasta człowieka, przerażonego krzykliwymi ludźmi i rozpaczliwie szukającego miłości. Wiesz, że nie pójdziesz na przyjęcie do Kotulskich, mimo że prawdopodobnie ucieszyliby się z twego przybycia. Opowiadasz kobiecie, o której nigdy nie myślałeś, dzieje swoich udręk. Wyobrażasz sobie jednocześnie płaszcz Moniki ze skośnymi fałdami wiszący na gwoździu. Potem fałdy były pionowe. Wierzysz już w swoje cierpienia; gdyby nie zachwycał cię proces ich tworzenia, kto wie, czybyś nie zapłakał.<br>- A potem były nagłe