tu na myśli zarówno paszkwile i zajadłe ataki prasy i wydawnictw oficjalnych jak i zwykłe rzeczowe i przeważnie życzliwe artykuły w ukazującej się od końca lat siedemdziesiątych prasie niezależnej.<br><br>&lt;page nr=167&gt;<br><br> W ostatnim okresie zaobserwować można smutne i zarazem paradoksalne zjawisko. Z jednej strony polska prasa oficjalna, jako część kampanii &lt;orig&gt;głasnosti&lt;/&gt;, próbuje &lt;orig&gt;ugłaskiwać&lt;/&gt; instytucje i wydawnictwa emigracyjne z Kulturą i Instytutem Literackim na czele. Jedyna korzyść z tego to to, że ukazuje się w Polsce coraz więcej do niedawna zakazanych pozycji książkowych Instytutu. Z drugiej strony w niektórych środowiskach opozycyjnych o Kulturze mówi się niezwykle krytycznie a czasem wręcz obraźliwie. Symbolem tego ostatniego