staje się osobliwym partnerem jego monologu; w przestrzeń rzuca się słowa, a ich rezonans, lub jego brak, modeluje myśli i uczucia.<br>Bohater wobec wszechświata, wszechświat wobec bohatera. Poetycka kreacja kosmosu jest niemal równie istotna dla przedstawienia duchowych zmagań bohatera, jak jego słowa, jak wielkie monologi. Czy jednak można wyobrazić i ukazać w dramacie to, co nieskończone, co przekracza ludzkie pojęcie, i to dysponując jedynie (czy: aż) siłą ducha? Najwyższe to wyzwanie. Obraz ukazujący to, co okiem niewidzialne i rozumowi niedostępne, może kształtować tylko imaginacja. Jakby też przekraczająca daną człowiekowi miarę.<br>Niezależnie bowiem od aspektu psychicznego, mistycznego czy ezoterycznego, od tego, jak