więc pojawić się pytanie zasadnicze: cóż przerażającego było w takich chwilach? Dlaczego po latach pulchny bobas zmienił się w kościstego Zygmunta, bezkarnego terrorystę? Czyżby w ciszy kamienicy odkrywał on o wiele poważniejsze milczenie miasta? kraju? planety? Nie będzie jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ duszę Zygmunta toczył robak tragiczny. Wwiercił się w nią ukradkiem jak w środek jabłka i poruszał obłym ogonem.<br>Trzeba tylko dodać, iż po kilku dniach wszystko wracało do normy. Na powrót Zygmunt Drzeźniak cichutko przemykał przez klatkę schodową, kłaniał się sąsiadom, a w jego domu królował spokój. I znowu nikt nie zwracał uwagi na jego niespokojny żywot. Tak jakby Drzeźniak