Burba zbliżył się powoli do Krywki. Znów jak poprzednio wczepił w jego twarz wypłowiałe i nieruchome oczy. Polek słyszał skrzypienie żerdzi gdzieś za oknem. Wyblakłe drobiny światła, odbite od liści za szybą, biegały niespokojnie po sczerniałym chropawym suficie. Nie mogąc znieść wzroku starca, zarośniętego siwą skucmierzoną szczeciną, chrypiącego pośpiesznie, przymknął ukradkiem powieki. Wtedy starzec uniósł rękę i przeżegnał go. Potem jął coś szeptać, walcząc z chrypą, która wdzierała się mu nieustannie pomiędzy słowa. Ciąg tego szeptu miał jakąś monotonną melodię modlitw, powtarzał w nieskończoność ten sam rytm przyśpiewny. Później znachor umilkł, uczynił nad chłopcem obszerny znak krzyża i nie oglądając się