z potocznym doświadczaniem życia. Bohater nie spotyka więc świata, percypuje natomiast "od wewnątrz" tekst. Grając swe role, ulega typografii tekstu, "goni myśl" lub zastyga, jeśli jego czas się kończy. Wszystko to służy "wymazywaniu" - jak powie Federman - egzystencjalnego doświadczenia uratowanego z Holocaustu. Czytanie jest zawsze wymazywaniem osobistego doświadczenia, chociaż można by ukuć jakiś termin równoległy wobec Federmanowskiej surfikcji i mówić o "surreading", zaznaczając tym samym wektor pamięci, biegnący od przeszłości ku aktualnej lekturze. Tak czy owak, Federman narzuca tempo, przetwarzając ruch pamięci w precyzyjnie rozplanowany typograficznie, językowo, semantycznie tekst. Narrator przypomina wspomnianego operatora komputerowego, wykonuje bowiem mikrozadania z pomocą wyznaczonych reguł; buduje