i ładzie.<br>Wuja Olo bolejąc nad okalającymi go destrukcjami uważał, że drogi wiodące ku owej krainie nie muszą być wyznaczone pogardą i upodleniem.<br>Ku owej krainie, która z jego opowieści napływała ku mnie obrazami flamandzkich mistrzów, pełnymi tłustej brodatej zieleni, świetlistych a solennych czerni i złota wytopionego z ochry i umbry.<br>Ukończyws zy biesiadę wychodziliśmy przed dom i patrzyliśmy na wodę lejącą się żelazem w ciemności, milczącą i gładką od swego ciężaru.<br>Za dnia jej powierzchnię co chwila niszczyły wielkie bąble dennych zawirowań, podobnych do leniwych eksplozji, podobnych do stękania lwa.<br>Byle gałąź płynąca wyznaczała potężną wartkość nurtu rzeki, która teraz