głoszono z żarliwością i obywatelskim patosem w 1848 roku w Niemczech, są dziś niczym innym jak płaszczykiem dla korupcji, pięknego kłamstwa i szybko narastającego brudu"&lt;/&gt; (F. G. Jünger).<br><br> Narodowi rewolucjoniści zapewne powtórzyliby za Saint-Exuperym: &lt;q&gt;"Nienawidzę swojej epoki z całej duszy. Człowiek umiera w niej z pragnienia"&lt;/&gt;. Oni nie chcieli umierać z pragnienia. Byli politycznymi absolutystami, jak Winston Churchill określił T. E. Lawrence`a, zadziwiającą mieszanką ducha pruskiego i ducha rebelii, "wędrownymi ptakami" z &lt;orig&gt;naganem&lt;/&gt; za pazuchą błądzącymi pośród wypalonych ruin starego świata w poszukiwaniu idealnej Rzeszy, buntownikami trawionymi głodem prawdziwej służby i prawdziwego posłuszeństwa, straconym legionem nacjonalistycznej rewolty, który kochał