przed ostatecznymi konsekwencjami kosmicznej perspektywy, którą rozsnuwa prawie każdy jego wiersz bez względu na to, jakiej drobinie jest poświęcony, co go inspiruje i wyzwala; przed ogromem nieskończoności, która pojawia się jako najbliższy horyzont jego poetyckich penetracji. Bronić go w jego lęku przed chorobą i śmiercią, a właściwie przed mozołem długiego umierania i cierpieniem agonii.<br>Bronić przed własną mądrością, która jego zmaganie z przygnębieniem, nudą, poczuciem wyczerpywania się źródeł inspiracji, samotnością, bólem, lękami, po prostu grozą istnienia (wyzierającą przecież spod gdzie indziej błogosławionych szaf, podłóg, labiryntów klatek lub - przeciwnie - czyhającą w pustce) czyniła czymś niewiarygodnie trudnym, zmuszającym do przeciwstawienia się sobie samemu