zamku działdowskiego, zapadły się niektóre sklepienia, zaginęła wieść o wielu tamtejszych złych panach. Jednak opowieść o pięknej i dobrej pannie, siostrze srogiego Krzyżaka, krąży dalej wśród działdowskiego ludu. Wieść gminna widzi ją jeszcze dziś młodą, piękną i zakochaną, siadającą w mglisty wieczór jesienny każdego roku na karego rumaka, tuż obok umiłowanego grajka-jeńca. Na dziedzińcu zamkowym rozlega się wtedy dźwięk kopyt, zagłuszony po chwili porywistym wichrem. Odzywa się on tego wieczoru żałosną skargą, która nad Działdowem i całą ziemią mazurską tak często brzmiała przez wieki, wzywając pomsty na niegodziwość krzyżacką, na podłość niejednego zdrajcy, na ucisk i samowolę obcych panów. <br><br>&lt;au&gt;TEOFIL