przestanie - błaga Boga, wtem słyszy trzask rozrywanego kokona, w nagłym przypływie sił odbija się od siebie i ulatuje w górę, lekka jak piórko, zostawiła mu tylko swoje ciało, z którym nie ma już nic wspólnego, może na nie patrzeć obojętnie, już nie czuje jego ruchów, nic nie czuje, jak motyl unosi się pod sklepieniem namiotu.<br><br>- Dobrze było? - tym pytaniem instruktor ściąga ją znowu do środka. Joanna nie chce wracać, szybko trzepocze skrzydłami, ale to na nic, już jest w swoim ciele, czuje ból między nogami, znowu ta ciecz, wydzielina, zapach kleju, to oblepia jej uda, kapie, lepi się, Joannie robi się niedobrze