nazbyt wyciągniętym krokiem. Zatem więcej spokoju, nikt przecież nas nie goni, prócz własnej niecierpliwości, a ta wiadomo jak niepewnym jest przyjacielem. Aby skończyć z pokusami powiem nawiązując do tego, o czym napomknąłem na samym początku, że nic innego jak właśnie potrzeba i wysiłek otworzenia siebie na świat zewnętrzny utrudniają mi uporanie się z Twoim listem. Przypominając ładną historyjkę o ośle kuszonym dwoma pokarmami, można w podobnej co moja reakcji znaleźć odwrotną stronę medalu. Trudno. Bo poza zainteresowaniem różnorodną treścią zaciekawia mnie Twój list jeszcze, jako pewien fragmentaryczny przejaw ludzkiej osobowości, a tą, jak się domyślasz, Ty jesteś w tym wypadku. Noszenie w