i bezbarwność swej osoby. Kiedy na przykład obaj zasiadali w prezydiach różnych miejscowych obchodów, wieców i uroczystych akademii, gdzież mu tam było do popularności i respektu, jakimi otaczano w ubiegłych latach postać starego bojownika sprawy robotniczej? Rozumiał, że inaczej być nie mogło, ale to tylko pogłębiało w nim uczucie jakiegoś upośledzenia, z którego w zwykłym biegu rzeczy nie sposób było się wyzwolić. I otóż to, co się dziś stało na "Anzelmie", w jakiś niespodziewany sposób wyrównywało ten dokuczliwy rachunek. Nie każdy bowiem stara się rosnąć własnymi siłami : niektórym wystarcza złudzenie, że wyrastają przez upadek innych.<br> W tej chwili Zarychcie się zdawało