w geograficznym rozprzestrzenieniu, do tego żyjącego w warunkach skrajnie nie sprzyjających powstawaniu skamieniałości. Kiedy ograniczenia te przestały działać przed kilkunastu tysiącami lat, zakończyły się już zmiany anatomii. Fragmentaryczność kopalnych szczątków przy ich powszechnie akceptowanej ważności powoduje, że niemal każdy nowo znaleziony ułamek kości staje się przedmiotem zażartych sporów między fachowcami, upowszechnianych w prasie codziennej. Można odnieść wrażenie, że wszystko może być w tej dziedzinie kwestionowane. W istocie dysponujemy jednak bardzo solidnym fundamentem faktów, na których oparte są teorie dotyczące ewolucyjnych początków człowieka. Mniej lub bardziej fragmentaryczne szczątki szkieletów pozwalają prześledzić naszą genealogię aż do stadium drobnych ssaków owadożernych. Genealogię odtwarza się