inni wśród śmiechów.<br>Wawrzon był oszołomiony.<br>Ważył w garści brzęczące dziesięciogroszówki i długo patrzył za studentami, gdy odeszli; oni nawet oglądali się za nim z przyjaznymi skinieniami rąk, weseli i zadowoleni. Podwójnie zadowoleni: że wspomogli poczciwego człeka, co to, kto wie? może był kiedyś towarzyszem broni Kościuszki - - tudzież że dali upust młodzieńczej werwie i przyrodzonej fantazji. Stukając osobliwymi laskami skręcili ku uniwersytetowi.<br>- Dobre są ludzie w tej Warsiawie! - mamrotał Wawrzoń okręcając postronkiem brzemię już nieco uszczuplone.<br>&lt;page nr=254&gt; Zarzucił je na plecy i ruszył w miasto.<br>Szedł Krakowskim Przedmieściem pokrzykując przeciągle, a rozgłośnie i jakoś ochoczo - - Wojdówki po dziesięć groszy, wielmożni panowie!...<br>Wojdówkiii