by nabywać rzeźby greckie na kilogramy. Ale nie - zasada jest inna. Fundusze zachowują się jak ktoś, kto kupuje pod klucz cały Luwr ze względu na strumień przychodów z biletów chętnych do oglądania "Mony Lizy". Nieistotne, że oprócz Leonarda wiszą tam mniej znane płótna, a w magazynach zalega mnóstwo śmiecia, bo uśrednione przychody i tak będą odpowiednio wysokie i pewne. <br><br>Wniosek brzmi więc jak z Majakowskiego: pojedyncze dzieło sztuki jest niczym, bzdurą. Liczy się dopiero masa. Nie jeden obraz, lecz cała ich hałda, nie jedna sonata, lecz katalog. Wartość dzieła sztuki określa nie osąd estetyczny, lecz wysokość strumienia przychodów generowanego przez dane