poszczególnym epizodom walki w Warszawie, na przykład samemu powstaniu czy walkom we wrześniu 1939" (s. 163). I mimo że od tego czasu mamy warszawską Nike, jakże dziwnie znajomo brzmią te argumenty dzisiaj, po trzydziestu latach, gdy powstańcy Warszawy ciągle jeszcze nie mają swego pomnika, podczas gdy pomniki takie dostali zarówno "utrwalacze" władzy ludowej w postaci popularnie tak zwanego <orig>"ubelisku"</> czy bezradnie spoglądający poprzez Wisłę Berling. Byliśmy izolowani nie tylko od reszty świata, ale często wzajemnie od siebie, rozdzieleni zgorzknieniem i niewiarą. A mieliśmy wtedy po trzydzieści lat... Kto miał za nas przemówić, napisać prawdę, upomnieć się o sprawiedliwość dla naszego pokolenia